De tuinverhalen van Lust for Life in coronatijd
Hier kunnen jullie de verhalen lezen over jullie koormaatjes en hun tuin ...
et was tijdens een van de laatste repetities in Vreugdehof, dat in de Hofzaal, mooi gezongen door Rie van Dijk, het lied ’Het Dorp’ klonk, tekst Friso Wiegersma destijds partner van Wim Sonneveld. Er klinkt weemoed door in het lied. Een ansichtkaart met herinneringen.
De regels van het refrein: En langs het tuinpad van mijn vader. Zag ik de hoge bomen staan. Ik was een kind en wist niet beter. Dan dat ‘t nooit voorbij zou gaan.
Ik moet aan deze regels denken als ik oog in oog sta met het tuinpad van mijn vader. De tuin met het pad is er nog. Mijn vader was ooit één met de tuin. Hij werd ernstig ziek en kroop, totdat het niet meer ging op zijn knieën door de tuin. Na zijn overlijden, ik was al uit huis, is mijn moeder verhuisd.
Het huis wordt sindsdien bewoond door twee bijzonder lieve mensen. Nu zijn zij één met de tuin. Van de tuin maakten zij hun Paradijs. Ik weet dat ze bezig zijn om de tuin aan te passen; makkelijker om te onderhouden. Maar ’het pad’, voelt nog altijd, een hééééél klein beetje van mijn vader, blijft. En dat maakt mij blij. Hetty.
De regels van het refrein: En langs het tuinpad van mijn vader. Zag ik de hoge bomen staan. Ik was een kind en wist niet beter. Dan dat ‘t nooit voorbij zou gaan.
Ik moet aan deze regels denken als ik oog in oog sta met het tuinpad van mijn vader. De tuin met het pad is er nog. Mijn vader was ooit één met de tuin. Hij werd ernstig ziek en kroop, totdat het niet meer ging op zijn knieën door de tuin. Na zijn overlijden, ik was al uit huis, is mijn moeder verhuisd.
Het huis wordt sindsdien bewoond door twee bijzonder lieve mensen. Nu zijn zij één met de tuin. Van de tuin maakten zij hun Paradijs. Ik weet dat ze bezig zijn om de tuin aan te passen; makkelijker om te onderhouden. Maar ’het pad’, voelt nog altijd, een hééééél klein beetje van mijn vader, blijft. En dat maakt mij blij. Hetty.
Mijn ouders hadden ook een tuintje en dat stond vol rozenstruiken, rhododendrons en herfstasters en later in het midden een grasperk. Ik kom uit een gezin met 6 oudere broers en als hekkensluiter kwam ik erbij. Vroeger had ik dus 7 vaders, pffffff. Mijn vader schijnt heel vroeger een tijdje hovenier geweest te zijn maar daar heb ik niets van meegekregen, het enige dat ik mij kan herinneren is dat mijn vader als hij in de tuin bezig was met een schep een kuil stond te graven voor een overleden poes of hond. Mijn moeder noemde ze in de buurt ook wel de kattenvrouw, het leek wel of de katten afspraken, ga daarheen, er is altijd eten, daar heb je het goed, om vervolgens nooit meer weg te gaan. Dus veel lijkjes in de tuin. Moeders tuin werd goed onderhouden door de jongens. Iedere zondag gingen wij later allemaal met onze gezinnen op de koffie. De schuur ging open en dan kwam het tuingereedschap naar buiten, de een pakte de schoffel en een ander de snoeischaar, de grasmaaier ging door het gras, het pad werd geveegd, weer een ander stond de vogelpoep van het pad te schrobben. Want vogels had moeder Schuuring ook gelokt. Ik denk wel 200 mussen op de waslijn en op de deurkruk van de keuken buiten en al de spreeuwen die ook rond kwetterden.
De schoonzusjes en ik deden de koffie en andere kleine klusjes en moeders zat dit allemaal gade te slaan met een glimlach op haar toet als een soort koningin kijkend naar haar onderdanen. Na de koffie kwamen er twee grote pannen soep op tafel, heel gezellig allemaal. Als de afwas weer was gedaan gingen we weer naar huis moeders achterlatend met een mooie tuin en geen viezigheidje meer op het aanrecht. Nadat moeder is overleden en ik nog weleens even mijmerend door haar straat loop, (zo af en toe heb ik daar behoefte aan) kon ik tot 2 jaar geleden nog weleens een blik in de tuin werpen, nu gaat dat niet meer want alle laantjes zijn nu met hekken afgesloten. Laatst stond het huis te koop en ik ben natuurlijk op Funda gaan gluren en haar tuin zag er niet uit, heeft er nooit meer uitgezien, in de loop der jaren dat ik nog door de laan kon,zag je alles afsterven tot 1 roos en die heb ik afgeknipt en meegenomen. Op Funda zie ik dat alles schots en scheef ligt, tegels gebroken en het gras staat/ligt kniehoog, weg herinnering aan haar goed onderhouden tuin. Nu het verkocht is zal dat nu dan misschien wel weer een leuke tuin gaan worden, maar helaas ik kan niet meer gluren. Na mijn scheiding zijn mijn broers mij ook komen helpen met de tuin na mijn eerste winter alleen.
Het voorjaar kwam en het onkruid tierde welig. Mijn gras was met mijn toenmalige man een soort van biljartlaken, geen onkruid te bekennen, dat sneed hij eruit met een aardappelmesje. Ik hoefde nooit wat te doen in de tuin nadat ik hem eens ging helpen met zijn kaarsrechte ingeplante groentetuin. Ik mocht de onkruidjes er tussen uithalen en toen ik daar mee klaar was waren de rapen gaar, ik had alle kleine groentenstekjes eruit getrokken en het onkruid laten staan. Nou toen hoefde ik nooit meer te helpen. Op een gegeven moment kregen we een mol in zijn biljartlaken, hij was bij de brandweer en ik zag vanuit mijn keukenkraan de grond bewegen, ik met een rotgang de schuur in en met schep en tobbe stond ik doodstil te wachten tot de grond weer ging bewegen en ik de mol er levend uit zou scheppen, pats in de tobbe en de mol dan ergens achter op het landje achter zou gooien. Het eindresultaat was verschrikkelijk, de grond bewoog en ik scheppen als een gek, geen mol maar een groot gat in zijn strakke grasveld.
Conclusie ik mocht alleen nog maar zonnen en van het tuingereedschap afblijven, dus echt verstand van tuinieren had ik niet, vandaar dat mijn broers mij het eerste seizoen een handje kwamen helpen. Mijn grasveld is nu na al die jaren meer onkruid dan sprieten maar als het gemaaid is ziet het er vanuit de verte best mooi groen uit, ik ben er tevreden mee.Nou ik stop nu met mijn tuinverhalen.
Dag liefjes, misschien tot snel. Dikke kus van jullie zangzus Ans S x
De schoonzusjes en ik deden de koffie en andere kleine klusjes en moeders zat dit allemaal gade te slaan met een glimlach op haar toet als een soort koningin kijkend naar haar onderdanen. Na de koffie kwamen er twee grote pannen soep op tafel, heel gezellig allemaal. Als de afwas weer was gedaan gingen we weer naar huis moeders achterlatend met een mooie tuin en geen viezigheidje meer op het aanrecht. Nadat moeder is overleden en ik nog weleens even mijmerend door haar straat loop, (zo af en toe heb ik daar behoefte aan) kon ik tot 2 jaar geleden nog weleens een blik in de tuin werpen, nu gaat dat niet meer want alle laantjes zijn nu met hekken afgesloten. Laatst stond het huis te koop en ik ben natuurlijk op Funda gaan gluren en haar tuin zag er niet uit, heeft er nooit meer uitgezien, in de loop der jaren dat ik nog door de laan kon,zag je alles afsterven tot 1 roos en die heb ik afgeknipt en meegenomen. Op Funda zie ik dat alles schots en scheef ligt, tegels gebroken en het gras staat/ligt kniehoog, weg herinnering aan haar goed onderhouden tuin. Nu het verkocht is zal dat nu dan misschien wel weer een leuke tuin gaan worden, maar helaas ik kan niet meer gluren. Na mijn scheiding zijn mijn broers mij ook komen helpen met de tuin na mijn eerste winter alleen.
Het voorjaar kwam en het onkruid tierde welig. Mijn gras was met mijn toenmalige man een soort van biljartlaken, geen onkruid te bekennen, dat sneed hij eruit met een aardappelmesje. Ik hoefde nooit wat te doen in de tuin nadat ik hem eens ging helpen met zijn kaarsrechte ingeplante groentetuin. Ik mocht de onkruidjes er tussen uithalen en toen ik daar mee klaar was waren de rapen gaar, ik had alle kleine groentenstekjes eruit getrokken en het onkruid laten staan. Nou toen hoefde ik nooit meer te helpen. Op een gegeven moment kregen we een mol in zijn biljartlaken, hij was bij de brandweer en ik zag vanuit mijn keukenkraan de grond bewegen, ik met een rotgang de schuur in en met schep en tobbe stond ik doodstil te wachten tot de grond weer ging bewegen en ik de mol er levend uit zou scheppen, pats in de tobbe en de mol dan ergens achter op het landje achter zou gooien. Het eindresultaat was verschrikkelijk, de grond bewoog en ik scheppen als een gek, geen mol maar een groot gat in zijn strakke grasveld.
Conclusie ik mocht alleen nog maar zonnen en van het tuingereedschap afblijven, dus echt verstand van tuinieren had ik niet, vandaar dat mijn broers mij het eerste seizoen een handje kwamen helpen. Mijn grasveld is nu na al die jaren meer onkruid dan sprieten maar als het gemaaid is ziet het er vanuit de verte best mooi groen uit, ik ben er tevreden mee.Nou ik stop nu met mijn tuinverhalen.
Dag liefjes, misschien tot snel. Dikke kus van jullie zangzus Ans S x
|
|
In het kader van het tuinproject: dit is mijn (ons) volkstuintje. Een paradijsje in Amsterdam-Noord. Menigmaal landen er ongenood vrienden en kennissen, zo rond vijf uur na een fiets of wandeltochtje door Waterland. Om een ‘kopje thee’ te drinken. Edoch. Een kopje thee? Ha, ha. Ik ken onze pappenheimers: een borreltje, een hapje en een snapje en vooral gepraat zonder tv of radio tot diep in de nacht. Het licht staat op groen, bij Tante Madje en Ome Jos is altijd wat te doen. Heerlijk, onder een sterrenhemel in Amsterdam, onbekommerde ontspanning. Soms met te velen. We denken in deze Coronajungle over het instellen van een reserveringsysteem, een tijdslot, witte kalklijnen enz. voordat een volkstuinboa vanaf anderhalve meter ingrijpt. Want we willen dit niet missen.
Hrtlk grtn
jos
Hrtlk grtn
jos
Heerlijk vind ik het om ’s morgens vroeg even onze tuin van bescheiden formaat in te lopen, de geur van het gras en de struiken op te snuiven en naar de vroege vogels te luisteren. In de tuin staan voor mij twee belangrijke ornamenten, een tuinsteker met een glazen bol erop en een beeld van een uil. De uil wordt wel als symbool van de wijsheid gebruikt. Ik kijk wel eens in de glazen bol, maar niet om wat over de toekomst gewaar te worden. Wat ik wel zie, voorbijdrijvende wolkenluchten weerspiegeld in het glas. Prachtig! ‘’Tel je Zegeningen’’, zou mijn oma zeggen. Ze had het nodige aan verdriet meegemaakt. Deze tekst geborduurd in kruissteek hing bij haar aan de wand. De uil kreeg ik vele jaren geleden cadeau tijdens de basisopleiding Mediation. Veel geleerd tijdens de opleiding en niet in het minst over mijzelf. De eerste bemiddeling in een conflict vond ik spannend. Wat is wijsheid. Onpartijdig blijven en goed luisteren zijn voorwaarden. Voor mij betekende het, denkbeeldig; dat ik Oma thuis moest laten en een doosje Nivea mee moest nemen. Oma staat voor; oordelen, meningen en adviezen. Laat je eigen oordelen, meningen en adviezen voor wat ze zijn, pas dan ben je beter in staat om met een open houding te luisteren. Nivea staat voor; niet invullen voor een ander. Wanneer iets niet helemaal duidelijk is, ga dan niet invullen en ga er niet van uit dat je de wijsheid bezit om iets onmiddellijk te begrijpen om er een conclusie aan te kunnen verbinden. Vraag na en vraag indien nodig nog eens na. Zo zijn er tal van ezelsbruggetjes voor een betere communicatie. Ze komen nog wel eens voorbij als ik naar de uil kijk met name als ik me ervan bewust ben dat ik in een privésituatie iets anders had moeten zeggen, iets anders had moeten doen of juist laten. LEVEN IS LEREN! Hetty